ΘΕΣΗ –ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ σ. ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΚΚΑ

 

21 Σεπτεμβρίου 2016

Αυτοί που έχουν στα χέρια τους

το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου

πρέπει επιτέλους … να κάνουν κάτι!

Συναδέλφισσες - Συνάδελφοι,

Διανύουμε τον έβδομο χρόνο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στη χώρα μας που σημάδεψε τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, που δημιούργησε εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα την οικονομία και την ελληνική κοινωνία, με αβέβαιο το μέλλον και την προοπτική για όλους.

Τα μνημόνια που υπαγορεύτηκαν από τους δανειστές και οι Κυβερνήσεις που τα υπηρέτησαν παρά τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις, δεν κατάφεραν να δώσουν λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της χώρας, ούτε περιεχόμενο στην ελπίδα ενός λαού, που αισθάνεται πλέον παγιδευμένος και δέσμιος μιας αδυσώπητης καθημερινότητας.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο τραπεζικός κλάδος στο σύνολο του συκοφαντήθηκε, ενοχοποιήθηκε, συρρικνώθηκε και τελικά περιθωριοποιήθηκε, αποδυναμώθηκε και αδρανοποιήθηκε ως βασικό εργαλείο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.

Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες που βίωσαν και αυτοί τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και στις τρείς ανακεφαλοποιήσεις των τραπεζών που προηγήθηκαν με αποτέλεσμα το τραπεζικό σύστημα να μείνει όρθιο στις δυσκολότερες συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου.

Παρόλα αυτά όμως, το τραπεζικό σύστημα σήμερα χωρίς δυνατότητες πρωτοβουλιών και κινήσεων οδηγήθηκε, στα πλαίσια των μνημονιακών συμφωνιών, να περιμένει τις αποφάσεις εκείνων που ορίζουν πλέον την τύχη του και το μέλλον της χώρας μας.

Η Τράπεζα Πειραιώς σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος των συνεπειών της οικονομικής κρίσης απορροφώντας επτά (7) τράπεζες (Αγροτική, Marfin- Εγνατία, Κύπρου, Millennium, Γενική, Ελληνική και Πανελλήνια) που βρέθηκαν σε αδιέξοδο και συνέβαλε ουσιαστικά στην αποκλιμάκωση της έντασης και των κινδύνων που απείλησαν την χώρα, τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και τις θέσεις εργασίας στον κλάδο μας.

Παρόλα αυτά, χωρίς καμιά αναγνώριση των προσπαθειών της για την εξασφάλιση της ομαλότητας στο τραπεζικό σύστημα και της προσφοράς της στην οικονομία και στην ελληνική κοινωνία, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και δέχθηκε αναίτιες επιθέσεις που υπονόμευσαν τους στρατηγικούς της σχεδιασμούς και απέτρεψαν την συμβολή της στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Ο Σύλλογος μας με ψυχραιμία και νηφαλιότητα αντιστάθηκε στις επιθέσεις που εκδηλώθηκαν τόσο εναντίον της Τράπεζας όσο και εναντίον των εργαζομένων, διεύρυνε τις δυνάμεις του και την συλλογική του παρουσία, έθεσε πρωταρχικό στόχο τη διαφύλαξη της απασχόλησης των εργαζομένων και των βασικών εργασιακών τους δικαιωμάτων και τα κατάφερε. 

Δυστυχώς όμως το τοπίο παραμένει ακόμα ασαφές, οι επιθέσεις συνεχίζονται και κλιμακώνονται, ο αφελληνισμός του τραπεζικού συστήματος αποτελεί πλέον πραγματικότητα  και η κατάσταση αναμονής εξελίξεων στο θέμα των Διοικήσεων (μετά την αποδόμηση που προηγήθηκε μεθοδευμένα και στην Τράπεζα Πειραιώς) δημιουργεί νέους φόβους για νέα αδιέξοδα και δυσκολίες που ενδέχεται να προκύψουν, με κίνδυνο απαίτησης νέας κεφαλαιακής ενίσχυσης όλων των Τραπεζών στο προσεχές μέλλον.

… Και αυτή την φορά, μια τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών είναι βέβαιο ότι δεν θα είναι αναίμακτη.

Η αδράνεια και η στασιμότητα της λειτουργίας του Τραπεζικού συστήματος σε κρίσιμους τομείς (κόκκινα δάνεια, πραγματική οικονομία, παραγωγική ανασυγκρότηση, επενδύσεις) που οφείλεται στην απουσία κεντρικής εθνικής στρατηγικής στην οικονομική πολιτική, είτε λόγω απαγορεύσεων των δανειστών, είτε λόγω αδυναμίας της πολιτικής εξουσίας, είναι κακός οιωνός όχι μόνο για το μέλλον των τραπεζών και των εργαζομένων αλλά και για την οικονομία της χώρας και την ελληνική κοινωνία στο σύνολο της.

Κάποιοι επιτέλους από την Κυβέρνηση, από το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του και από τους οικονομικούς παράγοντες του τόπου, πρέπει να κινηθούν αποφασιστικά είτε εντός, είτε εκτός των μνημονιακών δεσμεύσεων πριν να είναι πλέον πολύ αργά.

Κάποιοι επιτέλους πρέπει να καταλάβουν ότι η χώρα και η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, με τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους «στα κάγκελα» και με μια οικονομία σε τέλμα και σε αδιέξοδο, είναι πάνω από τις πολιτικές κοκορομαχίες και τον εκατέρωθεν καταλογισμό ευθυνών.

Κάποιοι επιτέλους πρέπει να σταθούν στο ύψος των εθνικών οικονομικών πολιτικών και κοινωνικών αξιών μιας κυρίαρχης χώρας, που πρέπει να στηρίξει την κοινωνία της και να χαράξει το μέλλον της.

Αυτή η αγωνία δεν είναι μόνο προσωπική, ούτε μόνο συνδικαλιστική.

Αυτή η αγωνία εκφράζει την μέση κοινωνική λογική, απευθύνεται σε όλους εκείνους που έχουν στα χέρια τους το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου και απαιτεί από όλους αυτούς … επιτέλους να κάνουν κάτι!

Συναδελφικά

Γιάννης Κάκκας